Ferah Çayırlar Felaketi
Sauron'un
düşüşünden sonra Elendil'in oğlu Isildur, Gondor'a döndü. Burada,
kendini Arnor Kralı ve Kuzey ile Güney Dunedain hakimi ilan etti. Bir
yıl kadar Gondor'da kaldı ama ordunun büyük bir bölümü Eriador'a
dönmüştü.
Kendisini krallığına gitmek için hazır hissettiğinde
acele etti, ilk olarak Imladris'e gitmeyi arzuladı, çünkü karısıyla en
küçük oğlunu orada bırakmıştı ve Elrond'un tavsiyelerine ihtiyacı vardı.
Osgiliath'’tan kuzeye, Anduin Vadileri'’ni aşarak Cirith Forn en
Andrath'’tan geçirmeye karar verdi. Burası kuzeyin yüksek bir geçidiydi
ve Imladris'e buradan varılıyordu. Buraları çok iyi biliyordu çünkü Son
İttifak Savaşı'ndan önce sık sık gelirdi.
Bu uzun bir yoldu, ama
diğer yol batıya ve Arnor'da kesişen yola doğru kuzeye buradan da
Imladris'e doğru doğuya yöneliyordu ki çok daha uzundu. Atlılar için
hızlı olabilirdi, ama elinde buna uygun atı yoktu; eski günlerde bu daha
güvenli olabilirdi, ama Sauron mağlup edilmişti ve vadi halkı
Isildur'un müttefiğiydi. Hava şartları dışında bir şeyden korkmuyordu,
ama bu adamlar Orta-dünya’nın uzak diyarlarında yaşam koşullarına
alışıktılar.
Efsanelerde söylendiğine göre, Isildur Üçüncü Çağ'ın
2. yılında Osgiliath'tan ayrılmıştı. Açık bir sabah vakti, köprünün
doğu kapısında Meneldil onu uğurladı. "Şimdi iyi bir süratle git ve
güneş, yolunun üzerinde her zaman parlasın!"
Isildur üç oğlu
Elendur, Aratan ve Ciryon ve 200 kadar tecrübeli askerle yola çıkmıştı.
Dagorlad’ı ve kuzeyde yaban toprakları ve Büyük Yeşilorman’ın
güneyindeki boş toprakları geçene kadar yolculukları hakkında bir şey
anlatılamaz. Yolculuklarının 20.gününde ormanın görüş alanı dışındayken
Rhun denizinden yağmur taşıyan kara bulutlar üzerlerine çökmüştü. Yağmur
dört gün sürmüştü ve vadiler'in girişine geldiklerinde Isildur
Anduin'den uzaklaşarak Silvan Elfleri'nin kadim yoluna ulaşmak için doğu
kıyısındaki sarp yamaçlara yöneldi.
Yolcuklarının 30'uncu
gününün akşam saatlerinde, Thranduil'’in Krallığı'na giden yolda, Ferah
Çayırlar'ın kuzey sınırlarında ilerliyorlardı. Dunedain şarkı söylüyordu
çünkü yürüyüşleri son bulmak üzereydi. Dağ taraflarında, sarp
yamaçların tepesindeki orman, üstlerinde korkunç bir şekilde uzanıyor ve
yollarına doğru genişliyor, oradan da vadinin tabanına yumuşak bir
şekilde iniyordu.
Aniden güneş bulutların arkasına saklandığında
orkların çığlıklarını duydular ve onları ormandan çıkıp yamaçlardan
aşağı inerlerken gördüler. Azalan ışığın altında sayıları sadece tahmin
edilebilirdi ama Dunedain'dan sayıca belki de on kat fazlaydılar.
Isildur askerlerini thangail biçimlenmesine göre düzenledi. Sağ veya sol
cephelerden saldırıya uğramaları halinde her iki ucundan derhal geriye
bükülebilecek gerektiğindeyse kapalı bir çembere dönüşebilecek iki
sıradan meydana gelen kalkandan bir duvar oluşturdu. Eğer zemin düz veya
yamaç istediği gibi olsaydı askerlerini dirnaith biçimlenmesine sokar
ve Dunedain'in gücü ve silahlarının orkları dağıtacağını umarak
saldırırdı.
"Sauron'un kendisi ölmüş olsa bile intikamı yaşıyor"
dedi yanında duran Elendur'a. "Burada bir kurnazlık ve bir plan var!
Yardım umudumuz yok: Moria ve Lorien çok uzaklarda ve Thranduil dört
günlük uzaklıkta."
"Ve paha biçilemeyecek yükler taşıyoruz" dedi Elendur, çünkü babasının içinde gizlediği sırrı biliyordu.
Orklar
yaklaşıyordu. Isildur silahtarına döndü ve: "Ohtar" dedi, " Bunu senin
korumana veriyorum" ve ona Elendil'in kılıcı Narsil'in parçalarını
verdi. " Ne olursa olsun bunu koru ve ele geçirmelerine engel ol.
Arkadaşını da yanına al ve buradan kaçın! Gidin! Size emrediyorum!".
Ohtar eğildi ve Isildur'un elini öptü.
Eğer keskin gözlü orklar
kaçışlarını görseydi bile umursamazlardı, çünkü saldırıya
hazırlanıyorlardı. İlk olarak oklarını saldılar ve sonra aniden
Isıldur’un yapmış olduğu gibi bağırarak kuvvetli savaşçılardan oluşan
koca bir kalabalığı son yamaçtan Dunedain'’in üzerine saldılar.
Kalkandan yapılmış duvarı kıracaklarını umuyorlardı. Fakat Dunedain
dayandı. Oklar, Numenorean zırhlarına karşı hiç bir etki gösteremiyordu.
Heybetli İnsanlar en uzun Orklar’ı bile ezip geçiyordu, kılıçları ve
mızrakları düşmanlarının silahlarının erişemeyeceği kalitedeydi.
Şiddetli saldırı duraksadı, kırıldı ve ölü ork yığınlarının arkasında
duran, hiç sarsılmamış, çok az yara almış savunucuları orada bırakarak
geri çekildi.
Isildur düşmanın ormana doğru geri çekildiğini
gördü. Arkasına baktı ve güneş batarken kızıl parlaklığının bulutlardan
yansıdığını gördü. Yürüyüşe devam etme emrini verdi, ama orkların daha
az avantajlı olacağı patikanın aşağı ve düz bölgelerine doğru
yönelmişlerdi. Orkların başarısız saldırısından sonra onların geri
çekileceğini ve ork gözcülerinin gece boyu kamplarını izleyeceklerini
düşündü. Bu, avları dönüp onları ısırdığında orklar’ın hep başvurdukları
bir huylarıydı.
Ama yanılmıştı. Saldırıda sadece kurnazlık
yoktu, korkunç bir öfke vardı. Orklar, uzun süre önce Barad-dur
tarafından bölgeyi gözlemek için yollanmış, Sauron'un hizmetkarları
tarafından yönlendiriliyordu ve Yüzük'ün iki sene önce Sauron'un elinden
kesildiğinden haberleri yoktu. Yüzük hala Sauron'un kötü iradesini
taşıyordu ve bütün hizmetkarlarını yardıma çağrıyordu. Dunedain bir mil
kadar ilerlediğinde orklar yeniden harekete geçti. Bu sefer hucüm
etmediler, ama tüm güçlerini kullandılar. Hilal şeklinde kıvrıldılar ve
Dunedain’'in etrafında kırılmaz bir halka gibi kapandılar. Numenor'un
ölümcül çelik oklarının mesafesi dışında sessiz biçimde beklediler. Işık
azalıyordu ve Isildur'un emrinde çok az okçu vardı..
Bir
duraklama oldu, ama Dunedain arasındaki en keskin gözlü olanlar orkların
adım adım iç kısımlara doğru ilerlediğini söyledi. Elendur, karanlıkta
tek başına duran, babasının yanına gitti. "Atarinya" dedi "bu iğrenç
yaratıkları korkutacak ve sana itaat etmelerini sağlayacak olan güce ne
oldu? Yoksa yararsız mı?"
"Heyhat, öyle. Onu kullanamam. Ona
dokunmak bile bana büyük bir acı veriyor. Ve onu irademe boyun eğdiricek
gücü bulamadım. Benden çok daha güçlü birine ihtiyaç duyuyor. Onurum
yıkıldı. Üç Yüzük'ün Koruyucuları'na gitmeli.
O anda aniden
borular çalmaya ve orklar vahşetle Dunedain'e saldırmaya başladı. Gece
geldi ve umut gitti. Yeniliyorlardı; çünkü büyük orklar’dan bazıları
ikişer kez sıçrayıp ölü ya da diri tüm ağırlıkları ile bir Dunedain’'in
üzerine yığılıyorlardı, güçlü pençeleri onlara takılıp öldürüyordu. Ölen
her Dunedain yanında beş ork öldürüyordu, ama bu çok ucuzdu. Ciryon bu
şekilde öldü ve Aratan onu kurtarmaya çalışırken ölümcül şekilde
yaralandı.
Elendur daha yaralanmamıştı. Isildur'u aradı ve onu
doğu cephesinde askerleri bir araya getirirken buldu. Saldırının en
güçlü olduğu yer orasıydı ve orklar onun alnında taşımakta olduğu
Elendilmir’'den hala korkuyorlar, yanaşmıyorlardı. Elendur, Isildur'un
omzuna dokundu ve Isildur bir orkun yaklaştığını sanıp hızlıca döndü.
"Kralım"
dedi Elendur,"Ciryon öldü ve Aratan ölüyor. Son danışmanınız olarak
size tavsiye vermek, emretmek zorundayım tıpkı sizin Ohtar'a verdiğiniz
emir gibi. Gidin! Yükünüzü alın ve ne pahasına olursa olsun onu
Koruyucular'a bırakın, askerlerinizi ve beni terk etmeniz gerekse bile!"
"Kralın
oğlu" dedi Isildur, "Yapmam gerekeni biliyordum, ama acıdan korktum ve
seni bırakıp gidemezdim. Bağışla beni ve seni bu duruma getiren
gururumu." Elendur onu öptü ve " Gidin! Gidin!" dedi.
Isildur
batıya döndü ve boynunda asılı duran zincirden bir kese içindeki
Yüzük’'ü çekip çıkarttı. Acısının çığlığıyla onu parmağına taktı ve bir
daha Orta Dünya'’da hiçbir göz tarafından görülmedi. Ancak Elendilmir'in
ışığı söndürelemezdi. Aniden öfkeli bir yıldız gibi parladı. Orklar ve
insanlar korkudan yol verdiler ve Isildur başlığını kafasına geçirip
gecenin karanlığında yok oldu.
Dunedain'in başına gelenler
sonraları öğrenildi: çok geçmeden hepsi ölmüştü, biri hariç. Ölü
adamların altında sersemlemiş ve gömülmüş bir silahtar vardı. Elendur da
yok olup gitti, bir sonraki Kral o olacaktı ve onu tanıyan herkesin
önceden söylediği gibi, kuvveti ve bilgeliğiyle, kendisiyle övünmeyen
bir görkem ile Elendil’'in soyunun en heybetli, en adillerinden biri,
büyükbabasına en çok benzeyen oydu.
Isildur'un o sırada
yüreğinde büyük bir ıstırap ve acıyla vadinin dibine kadar bir geyik
kadar hızlı koştuğu söylenir. Vadinin dibine geldiğinde takip edilip
edilmediğini anlamak için durdu çünkü orklar bir kaçağı gözlerinden
yardım almadan karanlıkta kokusundan takip edebilirlerdi. O andan sonra
sakınarak ilerledi çünkü karanlığın içinde geniş bir arazi önünde
uzanıyordu. Engebeli ve yolu olmayan, orada dolaşanlar için tuzaklarla
dolu bir arazi.
Gece biterken Isildur sonunda Anduin'’in
kıyılarına ulaşmış ve bitkin düşmüştü çünkü Dunedain'’in daha hızlı
gidemeyeceği böyle bir zeminde bir gün boyunca hiç ara vermeden
yürümüştü. Nehir önünde köpürerek akıyordu. Yalnız ve umutsuz halde bir
süre bekledi. Sonra belindeki kısa kılıcı hariç bütün zırhını ve
silahlarını attıp suya atladı. O yaştaki çok az Dunedain'iın sahip
olduğu bir güce ve dayanıklılığa sahipti ama diğer kıyıya varma umudu
çok azdı. Çok ilerleyemeden akıntı yönünün tersine dönmeye zorlandı.
Ferah Çayırlar’'ın kıyılarına sürtünmemeye çabaladı; fakat kıyı
düşündüğünden daha yakındı ve akıntının yavaşladığını hissederek
neredeyse karşıya geçecek gibi olduğunda kendini dev sazlıkların
arasında çırpınırken buldu. Orada aniden Yüzük’'ün gittiğini fark etti.
Şans sonucu veya kendi yarattığı şansla, Yüzük onu terk etmiş ve bir
daha asla bulamayacağı bir yere gitmişti. Bu kaybın verdiği ezici his
yüzünden daha fazla çırpınmaktan vazgeçerek suyun içine battı,
boğulacaktı; fakat hissettiği ezici duygu geldiği kadar hızlı bir
şekilde çabucak geçti. Acı onu terk etti. Büyük bir yük üzerinden
kalkmıştı. Ayağı nehir tabanını buldu ve kendini çamurdan yukarı
fırlattı. Kamışların arasında zorla ilerleyerek batı kıyısındaki bir
adacığa ulaştı. Orada sudan ölümlü bir insan, Orta Dünya’'nın yabanında
kaybolmuş küçük bir yaratık olarak çıktı. Ama orada gizlenen orklara
göre, yıldız gibi delici gözlere sahip büyük bir korkunun gölgesiydi.
Zehirli oklarını saldılar ve kaçtılar. Bu gereksizdi, çünkü Isildur
silahsızdı. Kalbinden ve boğazından birer ok yiyip sessizce suya düştü.
Vücuduna dair hiçbir iz bulunamadı. Böylece efendisiz Yüzük’ün ilk
kurbanı öldü: Isildur, tüm Dunedain’'in ikinci kralı, Arnor ve
Gondor’'un efendisi ve dünya’nın o çağında sonuncusu.
